اعصابم به هم ریخته بود. ماه‌ها بود که با خودم لج بودم. خودم را کتک می‌زدم. گریه می‌کردم. زار می‌زدم، بی‌فایده. سیل هم از چشم‌هایم می‌آمد بغض و عصبانیتم از بین نمی‌رفت. رفتم دکتر. از خشم تمام نشدنی‌ام گفتم. کلافه بودم و گاهی آنقدر بی‌قرار می‌شدم که بالا می‌آوردم.
از چی عصبانی هستی؟ نمی‌دونم. از مادرم، از آقام.
مادرم همیشه نگران شکم آدم‌ها بود. با بقیه مسائل‌شان کاری نداشت. به این دنیا آمده بود که نگذارد کسی سر گرسنه زمین بگذارد. از دستش حرص می‌خوردم، از آن همه بی‌توجهی به خودش.
دلم می‌خواست تکانش بدهم، کتکش بزنم. یک لحظه ترسیدم واقعا این کار را بکنم. (۱)
از بابات برام بگو.
تو که همه‌چی رو خودت می‌دونی.
بگو دیگه.
چرا من هیچ وقت نشناختمش، از این آدم‌های همیشه در سفر، ازش بدم می‌اومد.
خب. دیگه چی؟
همین ازش بدم می‌اومد. تو همه زندگی‌ام هم داشتم به همین قضیه لگد می‌انداختم.
چطوری؟
کلاً زندگی‌ام برعکس بود. شبی که بهم شلیک شد با خودم فکر کردم که دیگه حله، لازم نیست دیگه ادای آدمی رو دربیارم که دلم نمی‌خواد باشم. تلاش برای زندگی برعکس پدرم از من یه آدم عصبانی، الکلی و نیمچه‌خل ساخته بود. مثل من نباش پسر، اصلا واجب نیست. چون اصلش من بیشتر از اون چه که فکرش رو بکنم، عین همون بابام شده بودم. این رو همون هفته پیش که سکته کردم فهمیدم. اگه از این قضیه جون به در بردم اون‌وقت می‌زنم به جاده و یه خرده واسه خودم ول می‌گردم. (۲)
از خودت چی[عصبانی‌هستی]؟ زدم زیر گریه. (۳)
وقتی بارون می‌آد تو چترت رو باز می‌کنی درسته؟ چون می‌خوای خیس نشی.
شانه‌ام را تکان دادم.
حالا فکرش رو بکن وقتی ساعت‌های زیادی داری پیاده می‌ری، ممکنه بارون تموم شده باشه ولی تو هنوز نگران باشی که خیس بشی؛ یا اونقدر تو فکر خودت باشی که متوجه نشی دیگه احتیاجی به اون چتر نداری. تو الان با چتر باز بالای سرت اینجا هستی. ولی دیگه بارونی وجود نداره. بدون چترت دیگه خیس نمی‌شی و اگه به موقع نبندیش نور خورشید و آسمون صاف رو از دست می‌دی.
طوری دست‌هایش را روی میز گذاشت که انگار می‌خواست چیز خیلی مهمی بگوید.
من فکر می‌کنم فکرهای تو و نگرانی‌های زیادت، برات مثل اون چتر شدن.
توی چشم‌هایم نگاه کرد تا ببیند حرف‌هایش را فهمیده‌ام یا نه؟
من حتی سرم را هم تکان ندادم. سر جایم خشک شده بودم. احساس کرد حرف‌هایش را فهمیده‌ام چون ادامه داد: « بعضی وقت‌ها ممکنه آدم سر خودشو با نگرانی گرم کنه تا یادش بره که غمگینه.»
نفس عمیقی کشیدم و به حرف‌هایش فکر کردم. مطمئن نبودم که حرف‌هایش درست هستند. ولی مطمئن هم نبودم که اشتباه می‌کند. بالاخره گفتم: «شاید.» (۴)
از کتاب‌های:
(۱)و(۳): بی‌باد، بی‌پارو- فریبا وفی
(۲): بین دیوانه و رودخانه-استیفن ادلی گرجیس، ترجمه علی مجتهد‌زاده
(۴): چترتابستان-لیزا گراف-ترجمه نیلوفر نیکزاد
اولین کلاژی که تو ذهنم با چند پارگراف از کتاب‌های مختلف ساختم، یه متن سیاه و سمی‌ای ازش در‌اومد که نمی‌دونید. :)) می‌خوام بگم ببینید مغز حتی بدون نوشتن کلمه‌ای راه زهر ریختن خودش رو پیدا می‌کنه. :)) ولی واقعا از چتر تابستان برای بهتر کردن پایان این پست تشکر می‌کنم.
به دعوت از گِلاویژ عزیز برای چالش بلاگِردون.
